Biomarkery w diagnostyce funkcji nerek

Do oceny funkcjonowania nerek można wykorzystać wiele parametrów. Często są one nazywane biomarkerami. Ich poziom w surowicy krwi wzrasta w przypadku, gdy nerki nie funkcjonują prawidłowo. Na podstawie stężenia tych biomarkerów we krwi możemy wnioskować o stopniu zaburzenia funkcji nerek.

Fot. iStock

W przypadku niewydolności nerek należy rozróżnić dwa pojęcia: azotemia i mocznica. Azotemia to wzrost we krwi poziomu substancji wydalanych z moczem. Do typowych jej biomarkerów zaliczamy mocznik i kreatyninę. Obecność azotemii nie oznacza automatycznie choroby nerek. W przypadku azotemii możemy wyróżnić azotemię:

przednerkową,nerkową,zanerkową.

Tylko azotemia nerkowa świadczy o chorobie nerek, dlatego też azotemia jest ważna do rozpoznania choroby, która toczy się w ich zakresie.

Z kolei mocznica to termin używany do opisu klinicznych konsekwencji dysfunkcji nerek wynikających z zatrzymywania toksycznych metabolitów, zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej oraz zaburzeń hormonalnych. Mocznica u zwierząt manifestuje się między innymi:

ospałością,osłabieniem,brakiem apetytu,wymiotami,utratą wagi.

Dlatego też mocznica jest ważnym elementem klinicznej oceny zaawansowania choroby.

Biomarkery wykorzystywane w podstawowej diagnostyce laboratoryjnej mogą wskazywać na stopień dysfunkcji nerek, ale nie zawsze dają informację, jaki ma to wpływ na danego pacjenta. Ostatnio pojawiła się możliwość oznaczenia poziomu jednej z toksyn mocznicowych – siarczanu indoksylu. Jest to ważny parametr, bo to właśnie toksyny mocznicowe wpływają na komfort życia zwierząt. Niestety obecnie na rynku nie ma dostępnych metod diagnostycznych dla innych toksyn.

Najpopularniejsze biomarkery nerkowe, jakimi są kreatynina i SDMA, odzwierciedlają współczynnik filtracji kłębuszkowej (GFR, z ang. glomerular filtration rate). Należy zaznaczyć, że sam obniżony GFR nie jest jednoznaczny z dysfunkcją nerek. Oprócz zmian w GFR ważnym elementem, mającym duże znaczenie dla diagno...