Kleszcze jako wektory chorób zakaźnych i inwazyjnych u kotów

Techniką diagnostyczną o najwyższej czułości jest badanie PCR. W celu ostatecznej identyfikacji pasożyta, jak i badania związków filogenetycznych pomiędzy różnymi jego szczepami, produkty PCR poddaje się sekwencjonowaniu (38).

Leczenie cytaukszoonozy obejmuje podawanie preparatów przeciwpierwotniaczych oraz terapię wspomagającą. Spośród specyfików o działaniu bójczym w stosunku do C. felis wymienić należy diminazen oraz imidokarb. Oba leki w dawce 2 mg/kg m.c., każdy stosowano z dobrym efektem w leczeniu choroby u kotów (39). Inne badania (40) wskazują, że kombinację atowakwonu (15 mg/kg p.o. co 8 h) z azytromycyną (10 mg/kg p.o. co 24 h) cechuje wyższa skuteczność zwalczania inwazji aniżeli imidokarb (3,5 mg/kg j.m.). Leczenie wspomagające obejmuje: dożylne podawanie roztworów izotonicznych, heparyny (w celu zapobiegania rozwojowi DIC), transfuzje krwi, a także osłonową aplikację antybiotyków (39). Zapobieganie chorobie polega na stosowaniu profilaktyki przeciwkleszczowej oraz ograniczeniu wędrówek kotów (pomocna w tym może okazać się kastracja). Dotychczas nie prowadzono badań nad immunoprofilaktyką cytaukszoonozy kotów.

Podsumowanie

W niniejszym artykule przedstawiono opis chorób odkleszczowych kotów, z jakimi mogą spotkać się lekarze weterynarii w swojej praktyce. Część z nich, jak mykoplazmoza hemotropowa czy bartoneloza, są jednostkami znanymi, choć może nie bardzo rozpowszechnionymi, występującymi na terenie Polski od wielu lat. Anaplazmoza granulocytarna notowana jest rzadziej, natomiast cytaukszoonoza do chwili obecnej nie była notowana u rodzimych zwierząt. Intencją autorów było zwrócenie uwagi, że koty, podobnie jak psy, są narażone na kontakt z kleszczami, a co za tym idzie – na choroby zakaźne i inwazyjne przenoszone przez te pajęczaki. W związku z tym także i w ich przypadku konieczne jest prowadzenie całorocznej profilaktyki przeciwko ektopasożytom, by minimalizować ryzyko rozwoju chorób odkleszczowych.