Dlaczego koty chorują na przewlekłą chorobę nerek?

Na rozwój CKD mogą mieć również wpływ

1. przewlekłe infekcje bakteryjne nerek,
2. zatrucia różnymi substancjami (lekami, roślinami toksycznymi czy detergentami, spożycie metali ciężkich,
3. zaburzenia immunologiczne, np. toczeń układowy,
4. stosowanie niektórych leków – w szczególności NLPZ (niesterydowe leki przeciwzapalne), antybiotyków (szczególnie nefrotoksycznych), glikokortykosteroidów,
5. niektóre choroby wirusowe – w szczególności FIV oraz FeLV,
6. cukrzyca,
7. permanentny stres, którego efektem niejednokrotnie jest SUK/FIC (5, 6).

Anomalie rozwojowe i anatomiczne predysponujące do powstania przewlekłej niewydolności nerek CKD

Moczowody ektopowe

Wada anatomiczna polegająca na tym, że dalszy odcinek moczowodu nie ma prawidłowego ujścia na poziomie trójkąta pęcherza moczowego. Kończy natomiast swój przebieg w obrębie dróg moczowych lub dolnych narządów płciowych. Wada może być zlokalizowana jedno- lub obustronnie. Z powodu ścisłej korelacji ze śródnerczem mogą mieć związek z innymi wrodzonymi wadami anatomicznymi, takimi jak niedorozwój nerek, przepuklina moczowodu, resztkowy moczownik. U samic moczowód ektopowy może kończyć się w cewce moczowej, w szyjce pęcherza moczowego w pochwie lub w macicy. U samców ujście moczowodu ektopowego zwykle znajduje się w cewce moczowej.

Najczęstszą manifestacją kliniczną tej wady jest nietrzymanie moczu, które może być powiązane z zakażeniem dróg moczowych. Zwykle mocz skapuje na zewnętrzne narządy płciowe. U samic ujście zewnętrzne pochwy jest ciągle wilgotne, a sierść ma nieprzyjemny zapach i jest przesiąknięta moczem. U samców w powodu długiej cewki moczowej, występowania gruczołu krokowego oraz oporu tkanek okołocewkowych objawy mogę być mniej zauważalne. Potwierdzenie rozpoznania stanowi przeprowadzenie badania obrazowego, np. urografii wydzielniczej, cystoskopii lub tomografii komputerowej z kontrastem. Należy pamiętać, że u takich pacjentów często występują zakażenia układu moczowego, a każda infekcja wymaga zastosowania antybiotykoterapii przed przystąpieniem do bardziej inwazyjnych procedur diagnostycznych. Moczowody ektopowe leczymy endoskopowo lub chirurgicznie.

Przetrwały moczownik

W niektórych przypadkach po urodzeniu moczownik nie zamyka się w pełni, co sprawia, że ujawniają się różne wady anatomiczne, takie jak: uchyłek pęcherzowo-moczownikowy, torbiel moczownika pojawiająca się doczaszkowo względem pęcherza moczowego lub moczownik może pozostawać otwarty i połączony z pępkiem. Uchyłki moczownika mogą mieć różną wielkość, powodują zastój moczu, co sprzyja rozwojowi zakażeń bakteryjnych, które z kolei mogą prowadzić do stopniowego powiększania się uchyłku lub torbieli.

Objawy kliniczne są różne i zależą od rozległości wady. Jeśli moczownik pozostaje drożny obserwuje się wypływ moczu przez pępek, natomiast gdy uchyłek jest bardzo mały, objawy mogą w ogóle nie występować. Niekiedy resztkowy moczownik wykrywa się w czasie diagnozowania innych nieprawidłowości w drogach moczowych, np. kamieni pęcherza moczowego. Można go zdiagnozować w badaniu ultrasonograficznym, cystografii z kontrastem oraz w czasie cystoskopii. Leczenie polega na zwalczaniu zakażeń dróg moczowych, jeśli jednak infekcja utrzymuje się, konieczne może okazać się chirurgiczne usuniecie zachyłka poprzez rekonstrukcje doczaszkowej części pęcherza moczowego.

Przepuklina moczowodu (torbiel ujścia moczowodu)

Torbielowate rozszerzenie dalszego odcinka moczowodu na wysokości trójkąta pęcherza moczowego, które często jest wsunięte do wnętrza samego pęcherza. Może być umiejscowiona wewnątrz pęcherza moczowego (ortotopowo) lub na zewnątrz, doogonowo względem trójkąta pęcherza moczowego (ektopowo) (4).