Nie umiem zostać sam w domu – emocjonalne podłoże problemów separacyjnych u psów

I przypadek

Przypadek półtorarocznego labradora o imieniu Koks mieszkającego w mieszkaniu w dużym mieście, razem z młodym małżeństwem i ich niespełna rocznym dzieckiem. Koks trafił do obecnego domu jako 8-tygodniowy szczeniak, który od początku zawładnął sercami opiekunów. Swoim temperamentem sprawiał na początku nieco problemów, głównie dlatego, że opiekunowie, nie mając doświadczenia, nie potrafili stawiać granic i uczyć go pożądanych zachowań.

Jednak za namową znajomych udali się do dobrej psiej szkoły, gdzie ich pupil nauczył się podstaw posłuszeństwa, a jego właściciele opanowywania psa. Problemy z zachowaniem Koksa pojawiły się po urodzeniu ich synka. Koks stał się mniej posłuszny, nie przychodził na zawołanie, z powrotem zaczął ciągnąć na smyczy, nachalnie witał gości i wracających do domu domowników, a także kradł i rozgryzał przedmioty, takie jak: buty, pilot do telewizora czy plastikowy durszlak. Stał się też „zazdrosny” o syna w ten sposób, że absorbował sobą i przepychał się kiedy rodzice zajmowali się dzieckiem, zwłaszcza od czasu, kiedy zaczęło ono raczkować.

Na domiar złego od kilku tygodni pies stawał się bardzo pobudzony i niesforny, kiedy jego właściciele szykowali się do wyjścia z domu, zostawiając go samego.

Skakał, szczekał, łapał za ręce i ubrania, przepychał się do drzwi. Po powrocie do domu opiekunowie zastawali porozrzucane po całym domu ubrania, które Koks wyciągał z szafy, pogryzione kolejne przedmioty lub wybebeszony kosz na śmieci, którego zawartość była posiekana zębami na drobne kawałki. Także drzwi wyjściowe i futryna były podrapane i ogryzione.

Sąsiedzi skarżyli się ponadto na to, że słyszą Koksa szczekającego w domu podczas nieobecności opiekunów. Ci ostatni przyczyn niekorzystnych zmian w zachowaniu Koksa upatrywali w zazdrości z powodu pojawienia się dziecka, odebraniu dotychczasowych przywilejów dostępu do ludzi, a także w mniejszej ilości czasu, który poświęcali oni psu.