Powikłania towarzyszące zwichnięciu soczewki u psów i kotów

Obserwacje i wnioski

W zależności od rodzaju dyslokacji soczewki zmiany wtórne pojawiały się z różną częstotliwością. Najczęściej do powikłań dochodziło przy zwichnięciu soczewki z przemieszczeniem jej do komory przedniej. Poza utratą wzroku dochodziło do zapalenia błony naczyniowej oka, wtórnej jaskry, obrzęku rogówki oraz jej waskularyzacji, co wynikało z uszkodzenia śródbłonka rogówki przez soczewkę. Towarzyszyła temu najczęściej silna bolesność gałki ocznej objawiająca się skurczem powiek, światłowstrętem oraz zwiększonym łzawieniem. Dodatkowo, właściciele obserwowali posmutnienie, niechęć do zabawy oraz jedzenia. W przypadkach braku wyżej wymienionych objawów soczewka znajdująca się w przedniej komorze oka ulegała zmętnieniu. Najczęściej dochodziło też do zrostów pomiędzy soczewką i tęczówką.

Przy podwichnięciu soczewki stwierdzano znaczne upośledzenie widzenia. Najczęściej nie dochodziło do wtórnych powikłań. Istnieje jednak możliwość przerwania całej obwódki rzęskowej, co doprowadzi do zwichnięcia soczewki. Charakterystyczny wygląd niewielkiego przemieszczenia soczewki w obrębie źrenicy objawia się występowaniem księżyca afakijnego, co umożliwia łatwe zdiagnozowanie tej jednostki chorobowej. Równie typowym obrazem jest drżenie soczewki, które występowało przy energicznym poruszaniu głową przez psa.

Przy zwichnięciu soczewki do komory ciała szklistego u leczonych zwierząt dochodziło do utraty zdolności prawidłowego widzenia, jednak zmiany wtórne obserwowano rzadko. Najczęstszymi powikłaniami były zapalenie błony naczyniowej oka oraz wtórna jaskra. W badaniu klinicznym przy częściowej lub całkowitej utracie przezierności rogówki trudno jest jednoznacznie potwierdzić występowanie soczewki w komorze ciała szklistego, a czasem jest to niemożliwe. W takich przypadkach badaniem ostatecznie lokalizującym soczewkę jest badanie ultrasonograficzne.