Oporność gronkowców – nowe wyzwanie terapeutyczne

fot. istock.com

Gronkowce (łac. Staphylococcus) to barwiące się Gram-dodatnio, kuliste, nieruchliwe bakterie o kształcie drobnych ziarenek, które układają się w nieregularne skupiska przypominające grona. Gronkowce zostały odkryte pod koniec XIX wieku przez Sir Aleksandra Ogstona. Obecnie znanych jest ponad 50 gatunków gronkowców, ale niewielka ich liczba jest powszechnie izolowana z przypadków zakażeń u psów i kotów.

Będąc jednymi z bardziej odpornych na wysychanie i dezynfekcję drobnoustrojów, gronkowce dobrze przeżywają w środowisku zewnętrznym. Są one izolowane z gleby, przedmiotów, powietrza i wody, a także z różnych produktów pochodzenia zwierzęcego. Gronkowce cechują się niską zjadliwością i mogą występować fizjologicznie na skórze i błonach śluzowych, zasiedlając nieuszkodzony nabłonek i nie wywołując żadnych objawów choroby. Bakterie te są drobnoustrojami oportunistycznymi, mogą więc atakować nabłonek w momencie jego uszkodzenia, a zwierzęta mogą być krótkotrwałymi lub stałymi bezobjawowymi nosicielami gronkowców.

Gronkowce to bakterie, które mogą produkować koagulazę, enzym białkowy umożliwiający przekształcenie fibrynogenu w fibrynę. Jest to wykorzystywane między innymi do laboratoryjnej identyfikacji gronkowców, które zostały podzielone na dwie grupy ze względu na zdolność do wytwarzania tego enzymu:

•    gronkowce koagulazo-dodatnie (ang. coagulase-positive staphylococci – CPS),•    gronkowce koagulazo-ujemne (ang. coagulase-negative staphylococci – CNS).Najczęściej izolowane od psów i kotów gronkowce CPS to Staphylococcus pseudintermedius, S. aureus, S. schleiferi subsp. coagulans. Z kolei w przypadku gronkowców CNS, najczęściej od psów i kotów izoluje się Staphylococcus felis, S. haemolyticus, S. epidermidis.

W materiale klinicznym, pobranym od zwierząt domowych i przesłanym do badania mikrobiologicznego w laboratorium Laboklin, dominującym gronkowcem jest Staphylococcus pseud­intermedius. Najczęściej ...