Paulina Bindas – właśnie spełniam swoje największe marzenie! #vetstudent

Paulina jest studentką 5. roku medycyny weterynaryjnej w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, a jednocześnie przewodniczącą Koła Naukowego Medyków Weterynaryjnych działającego przy wydziale. Główną osią jej zainteresowań jest medycyna małych ssaków – królików i gryzoni, z którymi ma przyjemność pracować w Specjalistycznej Przychodni dla Małych Ssaków “Ogonek”. Poza murami uczelni swój czas wolny poświęca na czytanie książek i spacery ze swoją springer spanielką o imieniu Loca.

Przed Tobą ostatni semestr nauki, a potem… No właśnie masz już plany na ten moment, po zakończeniu studiów?

Paulina Bindas: Tak, to prawda – za rok o tej porze będę już lekarką weterynarii! Moje plany na przyszłość nie są jeszcze w 100% skonkretyzowane. Na pewno będę chciała pracować klinicznie i leczyć króliki i gryzonie. Już teraz pracuję w Przychodni dla Zwierząt „Ogonek” zajmującej się takimi pacjentami i mam nadzieję, że zostanę tam także po studiach. Jeśli chodzi o jakieś inne specjalizacje, podoba mi się wiele dziedzin weterynarii, jak np. kardiologia czy chirurgia, ale to raczej odleglejsze plany. Na początku chciałabym zacząć od podstaw i zostać dobrą internistką – co będzie dalej, czas pokaże. Myślę także o kontynuowaniu nauki podczas studiów doktorskich, ale nie zdecydowałam się jeszcze ostatecznie.

Wróćmy jednak do początku. To weterynaria odkryła Ciebie, czy Ty odkryłaś weterynarię?

Paulina Bindas: Najpierw to zdecydowanie weterynaria odkryła mnie. Zakochałam się w tym zawodzie, jak tylko pierwszy raz weszłam do gabinetu weterynaryjnego. Miałam wtedy sześć lat i od tamtej pory zawsze mówiłam, że będę leczyć zwierzęta. Mimo że moja dziecięca wizja tego zawodu bardzo się różniła od tego, jak praca w nim rzeczywiście wygląda, nie zmieniłam zdania i nie wyobrażam sobie, że mogłabym robić cokolwiek innego. I tak oto teraz to ja odkrywam weterynarię realizując poniekąd swoje dziecięce marzenie.

Jak to się stało, że twoje marzenie o medycynie weterynaryjnej przywiodło Cię do Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie?

Paulina Bindas: Gdy zaczynałam się interesować rekrutacją brałam pod uwagę przede wszystkim wyniki rankingów oceniających poziom kształcenia na poszczególnych uczelniach – SGGW zajęło w nich wówczas pierwsze miejsce. Tak zresztą jest do tej pory – zachodzą w nich niewielkie rotacje, ale SGGW zawsze jest w pierwszej trójce.

Ostateczną decyzję podjęłam jednak w czasie wizyty na uczelni podczas Dni SGGW – jest to wydarzenie organizowane co roku, podczas którego każdy wydział ma swoje stoisko i zainteresowani mogą porozmawiać ze studentami i nauczycielami akademickimi. Spodobała mi się atmosfera która tam panowała, nasz kampus i tak już zostałam. Po tych pięciu latach uważam, że to była dobra decyzja – Warszawa jest świetnym miejscem do nauki i rozwoju – i jeśli chodzi o samą uczelnię, ale też o możliwości odbywania praktyk w specjalistycznych klinikach.

Wybierając kierunek studiów ma się jakieś wyobrażenie o tym jak będzie wyglądało przygotowanie do wykonywania przyszłego zawodu. Jak to wyglądało w Twoim przypadku i czy studia zweryfikowały część z Twoich założeń?

Paulina Bindas: Właściwie jedynym moim założeniem było to, że weterynaria to wymagający kierunek i będę musiała ciężko pracować, aby ją ukończyć. Faktycznie taka jest prawda, przez te kilka lat większość czasu poświęciłam albo na naukę, albo na praktyki. Już w czasie studiów zaskakiwały mnie czasami poszczególne przedmioty, co do których myślałam, że zupełnie mnie nie zainteresują, a jednak stawały się jednymi z moich ulubionych. Poza tym oczywiście gdy byłam w liceum starsi koledzy straszyli mnie wizją problematycznych prowadzących czy niemiłych „pań w dziekanacie”, ale na szczęście nic takiego mnie nie spotkało – panie w naszym dziekanacie są zawsze pomocne i uprzejme ?