Medycyna behawioralna – najnowsze trendy w farmakoterapii i suplementacji przy leczeniu zaburzeń zachowania kotów

Feromony

Feromony są cząsteczkami lotnymi wydzielanymi przez zwierzęta i służącymi do komunikacji wewnątrzgatunkowej. Odbierane są przez narząd lemieszowy. Gruczoły wydzielające feromony znajdują się w okolicy brody, uszu, policzków kota, a także na łapach i brzuchu. Feromony znajdują się również w moczu kocim oraz najprawdopodobniej w wydzielinie gruczołów okołoodbytowych. Dlatego kot zostawiający informacje dla innego osobnika (lub dla siebie) może daną okolicę: drapać, oznaczać moczem/kałem lub ocierać się o nią. W zależności od komunikatu kot zostawia różne rodzaje feromonów.

W praktyce behawioralnej stosowane są analogi kilku feromonów, między innymi analogi niektórych feromonów kompleksu policzkowego, które są przydatne szczególnie w zmniejszeniu częstości znaczenia terenu moczem. Mogą wspomagać również terapię na zasadzie zwiększania komfortu kota w danej przestrzeni lub poprawiania relacji z innym zwierzęciem. Feromony międzypalcowe (FIS) działają wspomagająco przy zachęcaniu kota do drapania powierzchni wybranych przez właściciela.

Warto zapamiętać!

Benzodiazepiny są metabolizowane w wątrobie przez enzymy cytochromu P-450 do aktywnych metabolitów, które po sprzęganiu z kwasem glukuronowym są wydalane z moczem. Efekty uboczne są zależne od zastosowanej dawki. Obejmują między innymi:

• uspokojenie polekowe,
• ataksję,
• rozluźnienie mięśni,
• zwiększony apetyt,
• paradoksalne pobudzenie,
• niepokój,
• halucynacje,
• bezsenność,
• rozhamowanie zachowań, np. agresji.

Przy wyższych dawkach mogą wystąpić zaburzenia koordynacji ruchowej.

Benzodiazepiny wywołują bardzo zróżnicowane reakcje organizmu, dlatego zaleca się rozpoczynanie od małej dawki. Najlepiej, aby pierwsze podanie leku odbyło się w domu, w spokojnych warunkach. Należy monitorować zwierzę pod kątem reakcji niepożądanych, takich jak paradoksalne pobudzenie. Długotrwałe działania niepożądane lub te, które stanowią zagrożenie dla pacjenta, można odwrócić za pomocą zastosowania dożylnego flumazenilu w dawce 0,01-0,02 mg/kg m.c. Długotrwałe leczenie benzodiazepinami może prowadzić do uzależnienia fizycznego, co może skutkować niepożądanymi zmianami zachowania, jeśli lek zostanie odstawiony nagle. Możemy zminimalizować to ryzyko, odstawiając lek powoli, zmniejszając dawkę.

Podsumowanie

Lekarze weterynarii mogą podejmować wysiłki w celu poprawy zdrowia psychicznego pacjentów, u których występują problemy behawioralne, zwiększając ich świadomość na temat możliwych przyczyn, oznak i skutków stresu psychogennego, a także sposobów zwalczania tych stresorów (zarówno farmakologicznych, jak i niefarmakologicznych). W ten sposób mogą podjąć kroki w kierunku poprawy dobrostanu pacjentów.
W najlepszym przypadku spowoduje to obniżenie ogólnego poziomu stresu, a także poprawę wyników dla pacjenta.