Zakażenia retrowirusowe u kotów – temat nadal aktualny?

Zakażenia wirusami FIV i FeLV to dwa najważniejsze typy zakażeń retrowirusowych u kotów, z jakimi na co dzień spotykają się specjaliści w lecznicach i laboratoriach weterynaryjnych. W każdej lecznicy niemal codziennie wykonuje się testy bądź pobiera próbki do badań w kierunku tych patogenów.

Wirus białaczki kotów

Wirus FeLV został po raz pierwszy opisany w 1964 roku. Do zakażeń dochodzi drogą bezpośrednią, przy czym głównym źródłem zakażenia jest ślina. Duże ryzyko stanowią ugryzienia, ponieważ w tym przypadku zakażona ślina dostaje się bezpośrednio do krwiobiegu. W pierwszej kolejności dochodzi zwykle do zakażenia w obrębie jamy ustnej i gardła. Wirus wnika w błonę śluzową, gdzie namnaża się w ciągu dwóch dni, atakując również migdały i węzły chłonne w obrębie jamy ustnej i gardła. Wraz z zakażonymi limfocytami i monocytami wirus po ok. 12 dniach przedostaje się do krwiobiegu, a następnie do szpiku kostnego.

Obserwowana wówczas limfopenia spowodowana jest głównie utratą limfocytów CD4+T.

Początkowo spada również liczba komórek CD8+, jednak po jakimś czasie wraca ona do poprzedniego poziomu. W wyniku utraty limfocytów T obniża się odporność limfocytozależna, spada również aktywność limfocytów pozostających w organizmie.

Białko otoczkowe p15E odpowiada za wniknięcie wirusa do komórki. Wniknięciu zapobiegają właściwe przeciwciała neutralizujące. Prawdopodobnie są one również w stanie zapobiec przetrwałemu zakażeniu. Najnowsze badania dotyczące przeciwciał przeciwko p15E dają obiecujące wyniki z punktu widzenia diagnostyki i rokowań.

Do pierwotnych skutków zakażenia zalicza się uszkodzenia narządów spowodowane replikacją wirusa. Obserwuje się głównie zahamowanie czynności szpiku kostnego. W jego trakcie dochodzi do zakażenia aktywnych mitotycznie komórek linii hematopoetycznych.

We wczesnej fazie wiremii głównym objawem jest hipoplazja szpiku, której towarzyszą:

anemia, leukopenia i trombocytopenia o różnym natężeniu.

Anemię obserwuje ...