?‍⚕️Okiem Ekspertki miesiąca – rozwój rehabilitacji weterynaryjnej

Rehabilitacja jest dziedziną medycyny weterynaryjnej, która w ostatnich latach przeżywa intensywny rozwój. Stosunkowo nową metodą terapeutyczną, zasługująca na szczególne zainteresowanie, jest TECAR.

TECAR to akronim pojemnościowego i rezystancyjnego transferu energii (Capacitive and Resistive Energy Transfer) i stanowi formę terapeutycznej elektroterapii zbliżonej do diatermii, jednak dającą efekty terapeutyczne także w trybie atermicznym. TECAR wykorzystuje impulsowy prąd elektryczny wielkiej częstotliwości w obwodzie zamkniętym, co oznacza, że ciało stanowi jedynie przewodnik, nie jest odbiorcą ostatecznym prądu. Dzięki temu poddawane terapii mogą być tkanki położone na każdej głębokości, a jednocześnie pozwala na precyzyjne kierowanie terapii do objętych chorobowo tkanek, za pomocą działania małej i dużej płytki zwrotnej, także w formie mobilnej elektrody.

Do podstawowych efektów działania tecarterapii należą:

• działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwobrzękowe,
• przyspieszona konsolidacja złamań kości,
• zwiększona produkcja oraz restrukturyzacja kolagenu i działanie regeneracyjne,
• zwiększona objętość i intensywność przepływu krwi w tkance,
• zwiększona podaż tlenu i składników odżywczych,
• usprawnienie metabolizmu komórkowego,
• normalizacja i optymalizacja aktywności komórek.

Terapia TECAR może być z powodzeniem stosowana w przypadku obecności metalowych implantów oraz jest możliwa do aplikowania na dużej powierzchni ciała. Podczas zabiegu możliwe są, a czasem nawet wskazane, ćwiczenia bierne i terapia manualna – w tej metodzie terapeutycznej ręce terapeuty mogą pełnić rolę elektrody. W takim przypadku możliwe jest kompleksowe działanie terapeutyczne technik manualnych oraz prądu elektrycznego.

Wskazania do tecarterapii stanowią:

• stany ostre, podostre, przewlekłe,
• tendinopatie i desmopatie,
• zwyrodnienia i dysplazje stawów,
• dolegliwości bólowych (np. grzbietu, stawów),
• nagromadzenie płynu,
• intensyfikacja efektów oraz wsparcie dla terapii powięziowej, manualnej i zwiększenie jej akceptacji przez pacjenta,
• urazy ostre mięśni, przykurcze, zwłóknienia mięśni,
• napięcia i przykurcze oraz ból mięśniowy,
• schorzenia stawu krzyżowo-biodrowego,
• problemy mięśniowo-stawowe towarzyszące schorzeniom neurologicznym (sztywność, wiotkość),
• złamania i pęknięcia kości,
• dyskopatie, schorzenia nerwów obwodowych i inne,
• schorzenia neurologiczne.

Mgr Małgorzata Lubkiewicz